(ur. 26 sierpnia 1920 w Poznaniu) – polski dyrygent chórów, twórca Chóru Chłopięco-Męskiego „Poznańskie Słowiki”, kompozytor. Kawaler Orderu Orła Białego.W okresie okupacji prowadził zajęcia konspiracyjnego chóru, występującego w poznańskich kościołach.  Ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego ,  oraz na Wydziale Wokalnym i Wydziale Kompozycji, Teorii i Dyrygentury Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu  której po latach został  rektorem. Był także kierownikiem Redakcji Muzycznej Rozgłośni Polskiego Radia w Poznaniu. Wieloletnia praca z „Poznańskimi Słowikami” przyniosła mu międzynarodowe uznanie i liczne nagrody. Zagranica uhonorowała Stefana Stuligrosza m.in. symbolicznymi kluczami do Nowego Jorku, Filadelfii, Cleveland i Chicago.

KIM JEST?

„Przy Bożej pomocy osiągnąłem w dziewięćdziesiątym roku życia pełnię ludzkiego szczęścia (….)”

Optymizm

Jest cechą ludzi dzielnych. Radosnych, nawet w sytuacjach, kiedy cierpią. Jest mocą ducha wyznaczającą drogę do osiągnięcia wyznaczonego celu. Osiągnięcia pełni szczęścia. Optymizm, w moim pojęciu, jest też siłą jednoczącą ludzi naznaczonych tą cechą. Pomaga w nawiązywaniu przyjaznych kontaktów. Kiedy witamy spotykanych ludzi jasnym uśmiechem, pozdrawiamy szczerym gestem przyjaźni, serdecznym słowem, odpowiadają równie serdeczną przyjaźnią.

Pesymizm jest siedliskiem zwątpienia. Beznadziei.

Podążać prostą drogą

Byłem najstarszym wnukiem babci Franciszki. Bardzo mnie kochała.(…) Gorąco pragnęła mojego szczęścia. Często mnie pouczała: „Pamiętaj, nigdy nie tak – Pana Boga za nóżki, a diabła za różki”.

Prosta, chłopska mądrość. Nie być dwulicowym. Zdecydowanie podążać prostą drogą. Nie sprzedawać siebie i swych przekonań dla wątpliwych wartości.

Być z ludźmi

Jestem też gorącym zwolennikiem tak zwanej przez mnie współzależności. Oznacza ona, że wszyscy jesteśmy sobie potrzebni. Niezależnie od wieku. Od pozycji zajmowanej w sferze hierarchicznej czy społecznej. Od stopnia wykształcenia, spełnianego zawodu czy powołania. Wszyscy powinniśmy sobie, w miarę swych uzdolnień i możliwości, chętnie nawzajem pomagać.